''Bouw faalt als keurmeester van zichzelf'' kopte Dagblad Trouw recent. Aanleiding waren de resultaten van een experiment van de gemeente Den Haag met het wetsvoorstel om de kwaliteit van bouwwerken beter te borgen. Het bericht werd overgenomen door andere media en de bouwsector kwam negatief in het nieuws, helaas.
Onduidelijk is waarom het experiment beperkt was tot slechts een deel van het al veel becommentarieerde wetsvoorstel Kwaliteitsborging Bouwen. Dit wetsvoorstel voorziet in een aanpassing van de Woningwet en Wet Algemene Bepalingen Omgevingsrecht en vervangt het bestaande privaat-publieke stelsel door een geprivatiseerd bouwtoezicht. Het wetsvoorstel voorziet verder in een wijziging van het Burgerlijk Wetboek door een nieuwe regeling voor de juridische aansprakelijkheid van aannemer en bouwopdrachtgever te introduceren. De privaatrechtelijke positie van de particuliere en de zakelijke bouwopdrachtgever wordt sterk verbeterd. Het resultaat van dit geheel voorziet volgens de wetgever in een evenwichtig stelsel dat de kwaliteit van bouwwerken positief bevordert en ''gepaard gaat met aanzienlijke maatschappelijke baten'' (blz. 4 MvT 34.453 nr. 3).
Met dit laatste wordt bedoeld dat de nieuwe aansprakelijkheidsregeling de bouwopdrachtgever beter in staat stelt om de eigen belangen ten aanzien van de bouwkwaliteit te behartigen. Anders dan nu wordt hoofdregel dat de aannemer aansprakelijk is voor alle gebreken die feitelijk niet bij de oplevering zijn ontdekt en die aan hem zijn toe te rekenen (art. 7:758 BW nieuw). Eigenlijk is dat de regeling die gewoon geldt bij een toerekenbare tekortkoming in de niet-nakoming van een contract. Het past bij de verdere ontwikkeling van een aannemer naar een gebouwleverancier in de zin van een ongedeelde (eind-)verantwoordelijkheid voor werking, prestatie en veiligheid van het (af-!)geleverde gebouw.
Punt is dat het Ministerie het wetsvoorstel als een onderling samenhangend en uitgebalanceerd instrument presenteert in functie van een betere bouwkwaliteit. Vraag is waarom het experiment dan alleen voorzag in ''het leren samenwerken'' binnen nieuw verdeelde publieke/private rollen ten aanzien van de kwaliteitsborging en niet tevens ook ten aanzien van nieuw verdeelde private verantwoordelijkheden? Dan was meteen de betekenis van een herkeurde zelfkeurende bouw duidelijk geworden!
Lees de column op de site van Cobouw
- Delen
